Η Μετεμψύχωση της...Ψυχής της Ενημέρωσης

 Της ΝΑΤΑΣΑΣ ΜΠΟΖΙΝΗ,

υποψήφιας για το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ 

και την Εξελεγκτική Επιτροπή με την παράταξη «Δημοσιογράφοι ΣυμμΕτέχουν»

  (Αυτό το κείμενο θα είναι σκοπίμως μακροσκελές)

Αγαπητοί συνάδελφοι, 

στην τελευταία Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΜ-Θ η αίθουσα είχε τόσο ελεύθερο οξυγόνο (αναπνέαμε ελάχιστοι), που πήρα βαθιά, διαφραγματική αναπνοή και, κόντρα σε όλες τις προηγούμενες λογικές σκέψεις μου, αποφάσισα να συνεχίσω να ασχολούμαι με τα του κλάδου μας. Συνέβαλε σ΄αυτό η εικόνα της αίθουσας. Ήταν παρόντες:

Συνάδελφοι, που ολοκλήρωσαν τον εργασιακό τους κύκλο, έπρεπε να απολαμβάνουν όσα προέβλεπαν οι κρατήσεις τους, αλλά  βιώνουν περικοπές και αγωνιούν για την πορεία του σωματείου τους.

H γενιά που γνωρίζω καλά και σήμερα είναι: απολυμένοι, σε επίσχεση εργασίας, ημιάνεργοι, ταπεινωμένοι από υπογραφές που δεν ήθελαν να βάλουν, αλλά η αμείλικτη καθημερινότητα τούς λύγισε.

Αυτοί που εργάζονται κάτω από μεγάλη ψυχολογική πίεση, αποτυπωμένη στη γνωστή μελαγχολία, που δεν κρύβουν τα μάτια.

Κοντά τους, τα νεότερα παιδιά, που τα ζήσαμε να μαθητεύουν δίπλα μας και  να ελπίζουν. Εμείς επενδύσαμε σε αυτά, το δικό μας ασφαλιστικό μέλλον. Ποιο προεδρείο, ποιες πλειοψηφίες ασχολήθηκαν με τα εφόδια που πρέπει να αποκτήσει αυτή η γενιά;

Ο ξεπερασμένος συνδικαλι- σμός της υπόσχεσης για μια θεσούλα στα ΜΜΕ του Δημοσίου ή στα ελάχιστα ημιθανή ΜΜΕ της Μακεδονίας και της Θράκης ήταν πάντα ζημιογόνος.

  Προκάλεσε ανθρωποφαγίες στους χώρους εργασίας, οδήγησε συναδέλφους σε αγχώδη διαταραχή για το εάν ανανεωθεί ή όχι η σύμβασή τους στην ΕΡΤ και έφερε εξαρτήσεις από  τα κόμματα και τους εργοδότες. 

Πολύ πριν οι Έλληνες στο σύνολό τους βιώσουν το μνημόνιο, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ήδη το πλήρωναν σιωπηλά και ήσυχα. Η μνημόνευσή του τώρα, δίνει άλλοθι στους υποστηρικτές του.

Στην ίδια αίθουσα, απονευρωμένη η απερχόμενη διοίκηση της ΕΣΗΕΜ-Θ εξάντλησε όσα επιχειρήματα διέθετε, για να στηρίξει τους συνδικαλιστικούς της χειρισμούς, με τα γνωστά αποτελέσματα και τις αντιφατικές συμπεριφορές. Τουλάχιστον πέντε συνάδελφοι επαναλάβαμε, μάταια, το αίτημα που είχε απορριφθεί κατά τις προηγούμενες ημέρες από τη διοίκηση του σωματείου, όσον αφορά στον ορισμό ενός συμβολικού ποσού,  που θα μπορούσαν να πληρώσουν όλα τα μέλη, ώστε να είναι παρόντα στις διαδικασίες.

Από το 1993 που συμμετέχω στις συνελεύσεις ως δόκιμο μέλος, 

από το 1998 ως τακτικό μέλος και από το 2004 ως αιρετό μέλος στο Δ.Σ. της ΠΟΕΣΥ (έως το 2011) και στο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ (την περίοδο 2010-2012), ήταν η πρώτη φορά που όλα έγιναν τόσο ταχύρυθμα.

 Απολογισμός, παρεμβάσεις, προτάσεις  και ψηφοφορία είχαν ολοκληρωθεί στις 3 μμ.!!! (θέλω να συμπεριλάβετε και το 15λεπτο αντιδικίας με τον πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης για το εάν οι ελάχιστοι  ομιλητές θα είχαν... 3 ή 5 λεπτά παρέμβασης).

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε

Σίγουρα βιώνουμε μια καθημερινότητα Ασφαλιστικά, Οικονομικά και Επαγγελματικά... Κολασμένη. Είναι αυτή που, σε συνδυασμό με τα πολλά χρόνια ενασχόλησης, μελέτης και χιλιάδων λέξεων με προτάσεις, που έπεσαν στο κενό, με οδηγεί  να γράφω ένα κείμενο υποψηφιότητας λίγο... φουτουριστικό σε... εξπρεσιονιστικό περιβάλλον.

Φέτος, μέσω της Εξελεγκτικής Επιτροπής,  ενδιαφέρομαι να μάθω εάν λεφτά υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στην ΕΣΗΕΜ-Θ, αλλά και το πώς ασκείται η οικονομική διαχείριση που δεν επέτρεψε, σε μια περίοδο έκτακτης ανάγκης, να προσπελαστεί αυτό το ξεπερασμένο εδώ και 10 χρόνια - κατά τη γνώμη μου - Καταστατικό, ώστε να είμαστε όλοι παρόντες.

Παράλληλα, δια βίου θα ενδιαφέρομαι για την επιμόρφωσή μας, σύμφωνα με τα δεδομένα και τα πρωτόκολλα της εποχής που έρχεται.  

Η θητεία μου στο απερχόμενο Δ.Σ του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ ήταν «ανέλπιστα» ξεκούραστη και πολύ διαφορετική από τις προσδοκίες μου, όταν το 2010 έθεσα υποψηφιότητα και εκλέχθηκα. 

Ο ενθουσιασμός μου να συμβάλω με την πείρα και τις γνώσεις μου, ώστε  το Ίδρυμα να μετατραπεί σε χρήσιμο διαδραστικό εργαλείο διαρκούς προσφοράς σε έναν κλάδο που έχει ανάγκη ακόμη και από νέο επαγγελματικό προσανατολισμό, για να αντιμετωπίσει την ανεργία, γρήγορα καταλάγιασε.

 Το μοντέλο λειτουργίας ήταν προαποφασισμένο και πετυχημένο, σύμφωνα με την πλειοψηφία.

Επαναλήφθηκαν οι κλασικές δράσεις εκδόσεων και σεμιναρίων, που θα μπορούσαν να είναι παράλληλες, αλλά όχι αποκλειστικές.

Από το 2004, που προεκλέχτηκα στο Δ.Σ. της ΠΟΕΣΥ, έως το 2011, ήμουν πάντα απλό

μέλος, που, όμως, έχει μάθει να συνεργάζεται με όλες τις παρατάξεις απ΄ όλη την Ελλάδα και να συμβάλλει γόνιμα με ό,τι κομίζει.

Πολλές προτάσεις μου έγιναν ομόφωνα δεκτές και υλοποιήθηκαν με πολύ προσωπικό κόπο και μόχθο.

 Δε θα παραθέσω παραδείγματα για οικονομία χρόνου και γιατί από όσα ακούω δεν πιστεύω τίποτα και απ΄ σα βλέπω πιστεύω τα μισά.

Αυτό είναι και το συνδικαλιστικό μου σκεπτικό.

Έμαθα, έπειτα από εκατοντάδες ώρες συνεδριάσεων, ότι  αλήθεια

λένε οι πράξεις και τα επίσημα πρακτικά των οργάνων. Ο  διάδρομος έχει  παραμορφωτικό αντίλαλο.

Θα σας παραπέμψω να κάνετε τη δική σας μικρή έρευνα. 

Στο προσωπικό μου blog http://natasabozini.blogspot.com/, όπου θα βρείτε αναρτήσεις για τις Νέες Τεχνολογίες, τις Διακρίσεις στα ΜΜΕ, τα Πνευματικά Δικαιώματα, το Αγγελιόσημο στα Νέα Μέσα, την προσβασιμότητα της ενημέρωσης στο σύνολο των πολιτών κ.ά.

 Στο διαδίκτυο θα βρείτε περισσότερα. 

Όλα έγιναν σε βάρος του ελεύθερου χρόνου και της δουλειάς μου. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να τα εφαρμόσω στη Μακεδονία και τη Θράκη. Θα δοκιμάσω για δεύτερη φορά πείθοντας τον εαυτό μου  ότι εγώ αρμένιζα στραβά και ότι ο γιαλός ήτανε ίσιος.

Ανεξάρτητα εάν επιλέξετε ή όχι να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο όργανο, αυτό για το οποίο μπορώ να δεσμευτώ είναι ότι, έπειτα από τη συγκρότησή του, θα καταρτίσω ένα επικαιροποιημένο μοντέλο λειτουργίας, το οποίο θα σας κοινοποιήσω με την ελπίδα, εάν σας εκφράζει, να ασκήσετε πίεση να εφαρμοστεί, για όλους μας…

Τώρα θα ήθελα να αυτό-προσδιοριστώ εν έτει 2012.

Αγοράζω μόνη τα «καπέλα» μου και δε χρωστάω σε κανέναν  (εξαιρείται το τραπεζικό σύστημα)

Κάτι κομματικές «σκούφιες» που προσπάθησαν να μου φορέσουν, για να δικαιολογήσουν την ενασχόλησή μου με τα κοινά μας, αποδείχθηκαν μικρές. 

Αρχισα να εργάζομαι ως έμμισθη στα ιδιωτικά ΜΜΕ πριν από 20 χρόνια και παράλληλα έκανα και κάνω επιμόρφωση και σπουδές στα Νέα Μέσα, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τη μεθοδολογία στην ιστορική έρευνα, το σχεδιασμό ντοκιμαντέρ και άλλα πολλά, για να...βρίσκονται 

(βιογραφικό:http://natasabozini.blogspot.com/p/blog-page_27.html).

Έγινα μέλος της  ΕΣΗΕΜ-Θ με πέντε χρόνια καθυστέρηση και με μεγάλο κόστος από απεργίες, δικαστικές προσφυγές και άλλα ευτράπελα, ώστε να είμαι συμβατή με το «Άγιο Καταστατικό» και τους ερμηνευτές των «Γραφών» (τώρα τους αναζητώ, μάταια, να αναλάβουν την ποινική ευθύνη στην ασφαλιστική μου «τρύπα»).  

Τους μνημονεύω, ωστόσο, ως  «ευεργέτες», γιατί «έκτισαν» τη συνδικαλιστική μου δομή και 20 χρόνια μετά, είμαι εδώ μάχιμη και ακόμη θυμωμένη…

Η μετεμψύχωση της Ψυχής της Ενημέρωσης

Από το 2004  μπαινοβγαίνω σε μισθολόγια, εφορίες, αυτασφαλίσεις στα ταμεία μας, εταιρίες που αναλαμβάνουν, παράγουν και παρέχουν δημοσιογραφική ύλη σε ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ, χωρίς να μπορούν να μας ασφαλίσουν. 

Αυτό το «υπέροχα» αρρύθμιστο εργασιακό περιβάλλον είναι προϊόν ενός ξεπερασμένου, κατά τη γνώμη μου, συνδικαλιστικού μοντέλου, που έβαλε σε «καταστολή» το Σώμα των δημοσιογράφων και έβγαλε την Ψυχή της Ενημέρωσης.

Ανεξάρτητα όμως από τα όργανα για τα οποία φέτος θέτω υποψηφιότητα, επιτρέψτε μου να παραθέσω και κάποιες, πάγιες. θέσεις - προτάσεις - παρατηρήσεις για κάποια ζητήματα με τα οποία έχω ασχοληθεί επί οκτώ (8) και πλέον χρόνια και αφορούν την επιβίωσή μας.

 «Κοινόχρηστα» στα πυκνοκατοικημένα σύννεφα 

Αυτά τα σύννεφα του ελληνικού ουρανού τα βρίσκω πυκνοκατοικημένα, αποκλεισμένα από την ενημέρωση και ιδιαίτερα επικίνδυνα. Διαφορετικά πώς να εξηγήσω ότι συνέχεια πέφτει κόσμος, όταν ακούει για τα Νέα (λέμε τώρα, νέα) Μέσα (εμείς συνεχίζουμε να είμαστε Έξω ασφαλιστικά.)

Τα αντιφατικά, άδικα και αρρύθμιστα ασφαλιστικά μας θέματα, που οδηγούν σε απόγνωση συναδέλφους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με πατισάχ - έφορους, τις επιπτώσεις της διαδοχικής σύνταξης, αλλά και την ποθητή, μα απλησίαστη αυτασφάλιση στα ταμεία του κλάδου τους.

Θυμάμαι μια διαφήμιση που κάποιοι στο Βιλαμπάχο ακόμη πλένουν και εμείς ο (κλαδεμένος) κλάδος των εργαζομένων (λέμε τώρα) ακόμη συζητάμε τα αυτονόητα και σε άλλες χώρες ήδη ρυθμισμένα. Τυχαίο; Καθόλου, μην το νομίζετε...

Από το 2000 έχει ξεκινήσει η συζήτηση στην Αθήνα. Από το 2004 η γράφουσα κάνει μελέτες, προτάσεις, συναντήσεις. και άλλα ψυχοφθόρα. Μάλιστα το 2009 με πολύ ενθουσιασμό ασχολήθηκα, μάταια και με τις τροποποιήσεις του ΄΄Άγιου Καταστατικού΄΄ για να είμαστε συμβατοί με τη νέα εποχή.

 Σας προτρέπω με την ησυχία σας κάποτε να επισκεφθείτε: http://natasabozini.blogspot.com/p/blog-page_24.html Περιλαμβάνει  συνοπτικά τμήματα, προτάσεων  δημόσιων

τοποθετήσεων και του πορίσματος για τα Νέα Μέσα και το Αγγελιόσημο.