«Ελούντας Γένη» του Δρ Μανόλη Μακράκη

Τη Δευτέρα 29 Μαΐου, στις 7.30 μμ στην αίθουσα «Φίλοι Μουσικής» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Ελούντας Γένη» του Δρ Μανόλη Μακράκη
 

Το βιβλίο εκδόθηκε σε πολυτελή σταχωμένο τόμο αποτελούμενο από 864 σελίδες σε βέλβετ χαρτί και 831 φωτογραφίες.

Για το βιβλίο μιλήσαν ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Πάρης Ασανάκης Πρόεδρος του Συλλόγου Ιμβρίων Αθηνών. Την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος Νατάσα Μποζίνη.


Ένας αμητός ιστορικών τεκμηρίων: εγγράφων, φωτογραφιών, γενεαλογικών δένδρων που έρχονται ως πολύχρωμες ψηφίδες να συνθέσουν το ψηφιδωτό της ανθρωπολογικής ιστορίας της Ελούντας συμπληρώνοντας και δένοντας τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων με τις μεγάλες του νησιού και του γένους μας.

Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό αποτελούμενο από 831 φωτογραφίες με εξαιρετικό ιστορικό, πολιτισμικό και κοινωνικό ενδιαφέρον προσφέρεται αναντίρρητα για πολλαπλές αναγνώσεις.

 Ένα βιβλίο υπόδειγμα για παρόμοιες εργασίες στο μέλλον

Προβλήθηκαν εικόνες από το βιβλίο συνοδευόμενες με επιλεγμένη μουσική.







Η βραδιά έκλεισε με μουσική από τον Μανώλη Μπουρλάκη και τον Δημητρη Μπαρμπαγαδακη που έπαιξαν τραγούδια και μουσική από τον τόπο τους την Ελούντα.








Βιογραφικό Μακράκη Μανόλη






Ο Μακράκης Μανόλης γεννήθηκε το 1962 στον Καραβάδo Ηρακλείου.

Αποφοίτησε από το Λύκειο Αρκαλοχωρίου το 1980. Εισήχθη (1ος) στη Ναυτική Ακαδημία Ηρακλείου από την οποία αποφοίτησε το 1982 και στη συνέχεια ταξίδεψε ως ανθυποπλοίαρχος σε ποντοπόρα πλοία (1982-1985 ).

Μια προδημοσίευση από το βιβλίο μου με ιστορικά ντοκουμέντα και τίτλο: ΄΄Με Ψυχή και Πόδια Βαριά΄΄


Η συγγραφή του βιβλίου είναι στάδιο των παραπομπών 
Περιλαμβάνει προσωπικά ημερολόγια, ηχογραφημένες μαρτυρίες και επιλεγμένη αλληλογραφία, προσώπων που έζησαν, έδρασαν και επέδρασαν στα γεγονότα, από τον μεσοπόλεμο εως και το 1974.
Είναι ένα μικρό τμήμα του υλικού που μου εμπιστεύθηκε, η αείμνηστη Χρυσιήδα Καλλάρη, προκειμένου  να το δημοσιοποιήσω.

Στις σελίδες αυτών των ντοκουμέντων-μαρτυριών ΄΄συνάντησα΄΄ γνωστούς και άγνωστους έλληνες που δραστηριοποιήθηκαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην ανάγκη:  η Ελλάδα να συγκροτηθεί σε ένα σοβαρό δημοκρατικό κράτος με συνέχεια και σεβασμό στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.



Το υλικό το συνθέτουν: αφίσσες από την εποχή της αντίστασης, φιλοτεχνημένες από τη Βάσω Κατράκη, τον Τάσσο και πολλούς άλλους, ιδιόχειρα σημειώματα και καρτούλες του Βασίλη Ρώτα από τις εξορίες, λογοκριμένα δελτάρια από τις φυλακές, αποφάσεις στρατιωτικών δικαστηρίων για καταδίκες σε θάνατο, προφορικές μαρτυρίες για τη συμμετοχή των Ελλήνων στις εκδηλώσεις κατά των Γερμανών και φυσικά ημερολόγια γραμμένα σε πραγματικό χρόνο, μέσα από τα κελιά των φυλακών Αβέρωφ και τους τόπους εξορίας.

Η Χρυσιήδα Καλλάρη από το 1983 μέχρι και την ημέρα που έφυγε από τη ζωή, ηχογράφησε και διέσωσε τις μαρτυρίες συναγωνιστών της όπως της Ολυμπίας Παπαδούκα, της Αριάδνης Χριστοπούλου, της Ντίνας Κατοπόδη (Τζαβέλαινας) και πολλών άλλων.

Η ίδια, επηρεασμένη από τον Δημήτρη Γλυνό και τον πνευματικό κόσμο που  από την εποχή του μεσοπολέμου διεκδικούσε την αναβάθμιση των δικαιωμάτων του κάθε έλληνα, εντάχθηκε στην αριστερά και ήταν από τα πρώτα μέλη του ΕΑΜ Καλλιτεχνών.

Έδρασε την εποχή της κατοχής, συνελλήφθει και καταδικάστηκε δις εις θάνατο, την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. 

Ήταν η μία από τις τέσσερις γυναίκες που υπέγραψαν και έβγαλαν με άθλο, από τις φυλακές Αβέρωφ, το υπόμνημα προς τον ΟΗΕ το 1952 και περιέγραφαν τις συνθήκες κράτησης τα βασανιστηρία και ζητούσαν να σταματήσουν οι πολιτικές εκτελέσεις.

Σήμερα προδημοσιεύω ένα μικρό απόσπασμα από το δικό της ημερολόγιο όπου περιγράφει τα όσα έζησε με την έναρξη των Δεκεμβριανών.
Εκείνη την εποχή ζούσε στην πολυκατοικία επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη 51 στα Εξάρχεια, μαζί με τον σύντροφό της, γνωστό μεταφραστή και φίλο του Βάρναλη, Αντώνη Στρατηγόπουλου
.
Η Πολυκατοικία στη Χ. Τρικούπη 51 όπως είναι σήμερα
Τραυματίστηκε και τον έχασε κατά την υποχώρηση του ΕΑΜ. Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ

Τα παιχνίδια της μοίρας θέλησαν , το Γενάρη του 1945 να επιστρέψει στην ίδια πολυκατοικία και εκεί να γνωρίσει μετά από χρόνια τον επόμενο και μόνιμο συντροφό της, τον  Σίμο Κατσίνη, επίσης αγωνιστή του ΕΑΜ, που κρυβόταν στο κλιμακοστάσιο.
.
Ο τίτλος που έδωσα στο βιβλίο ΄΄Με Ψυχή και Πόδια Βαριά΄΄είναι μια δική της φράση με την οποία περιγράφει τα συναιθήματα που ένιωθε ότιαν πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα,
μόνη, κουρασμένη, τραυματισμένη και αβέβαιη για την υπόλοιπη  ζωή της.

Η φωτογραφία που διάλεξα για εξώφυλλο, απεικονίζει τη Χ.Καλλάρη το 1926, στο δωμάτιο της στο Ψυχικό, όταν ήταν ακόμη  μαθήτρια, στο Αρσάκειο
Η πολυκατοικία έχει ανακαινισθεί αλλά όπως διαπίστωσα όταν την επισκέφθηκα, διατηρεί όλους τους χώρους, όπως περιγράφονται στο ημερολόγιο.
Σήμερα φιλοξενεί το ΄΄Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών-Πολύκεντρο.΄΄
                                                                                                                           Νατάσα Μποζίνη

Απόσπασμα από το βιβλίο: ΄΄Με Ψυχή και Πόδια Βαριά΄΄

ΓΡΑΦΕΙ Η ΧΡΥΣΙΗΔΑ ΚΑΛΛΑΡΗ