ΟΙ ΞΕΝΟΙ, ΟΙ ΞΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙΝ

Η εφημερίδα ''ΚΑΡΦΙΤΣΑ΄΄ με βρήκε σε ημέρα... ήπιας αντιμετώπισης της πραγματικότητας που συνήθως με εξαγριώνει και γράφω ή λέω τις θέσεις μου με πύρινους και πυρηνικούς τρόπους. Λίγο η κόπωση, λίγο το ΄΄ΖΕΝ΄΄ λίγο η υπερφόρτωση από τις κραυγές, με οδήγησαν και προσέγγισα την ξενοφοβία μέσα από μια μικρή, παιδική, κοινότυπη ιστορία που δηλώνω οτι κρύβει ελαφρά ειρωνία...για λεπτά γούστα 

 (Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΚΑΡΦΙΤΣΑ)
http://www.karfitsa.gr/?p=160663

Νατάσα Μποζίνη-Δημοσιογράφος

Οι Ξένοι, οι Ξενιστές και η Ανάγκη του Ανήκειν.

Γεννήθηκα στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Σε ένα νοικιασμένο σπίτι με δύο δωμάτια και κοινή αυλή με την σπιτονοικοκυρά.

Ο πατέρας σπούδαζε, τα πενιχρά οικονομικά μας δεν  επέτρεπαν σπίτι, χωρίς σπιτονοικοκυρά.

Κάθε μέρα οι συμπαθητικοί γείτονες ρωτούσαν δυνατά, την ιδιοκτήτρια:

-Πως είναι οι ξένοι σου;

-Είναι αλήθεια ότι η ξένη σου κάνει ενέσεις;

Ήταν αλήθεια. Μέσω των ΄΄παροχών΄΄ υγείας της μητέρας μου, στους γηγενείς, συγχρωτιστήκαμε με τη γειτονιά.

 Αρχίσαμε να ΄΄ανήκουμε΄΄

…Μέχρι που αλλάξαμε γειτονιά και πόλη. Ο πατέρας ως υψηλόβαθμος υπάλληλος του δημοσίου έπρεπε να μετατεθεί στην περιφέρεια για να πάρει άλλο βαθμό και μετά άλλο και …καταλαβαίνετε.

Νέος τόπος, ο πλούσιος-τότε- Νομός Καστοριάς. Εγκατασταθήκαμε, σε ένα ωραίο χωριό, με μεγάλη επιτυχία  και με τον ΄΄αέρα΄΄ της θέσης του πατέρα.

Το χωριό όμως, είχε δύο συνοικίες. Των ντόπιων και των προσφύγων. Συναντιόντουσαν, συνεργαζόντουσαν αλλά δεν συγχρωτιζόντουσαν.

Συναισθηματικά ξένοι μεταξύ τους, ανήκαν ο καθένας στην δική του κοινωνική ομάδα που είχε ως βασικό χαρακτηριστικό την καταγωγή, τα έθιμα τις παραδόσεις. Όχι τα ενδιαφέροντα, όχι τις απόψεις, όχι τους κοινούς στόχους.

Εκεί, ως μαθήτρια γυμνασίου, έκανα το πρώτο μου ‘’ρεπορτάζ’’

Ήταν ο περιπετειώδης γάμος, ανάμεσα σε ένα κορίτσι από τη μια γειτονιά και ένα αγόρι από την άλλη.

Ένας γάμος που έγινε χωρίς όλους του γονείς, που επέλεξαν να απουσιάσουν από την τελετή σύνδεσης του  παιδιού τους, με έναν άνθρωπο που δεν ανήκε στην ίδια ΄΄ομάδα΄΄

Εμείς πάλι, μέναμε Πλατεία, παραμέναμε για χρόνια οι ξένοι που έκαναν γιορτές και αργίες με τους άλλους ξένους του τόπου. Φυσικά πήγαμε στον γάμο.

Κάποτε συγχρωτιστήκαμε και με τις δύο γειτονιές και απολαύσαμε τα διαφορετικά φαγητά, έθιμα, τραγούδια, διαλέκτους και φιλίες που κρατούν ακόμη.

Επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη πάλι..ξένοι. Η αναγκαστική μας εκπαίδευσή, στις τεχνικές του συγχρωτίζομαι-ανταλλάσω και όχι του ενσωματώνομαι με ψυχαναγκασμό, απέδωσαν και συνεχίζουν να αποδίδουν, θαυμάσιες εμπειρίες και στις δικές μου διαρκείς μετακινήσεις, σε πόλεις και ομάδες.

 Ως νομάδας όμως, αναπόφευκτα απέκτησα την ανάγκη εξορκισμού της φοβίας για το ξένο, το άλλο, το ΄΄φοβιστικό΄΄ γιατί είναι άγνωστο-όχι απαραίτητα-επικίνδυνο.

Δαπάνησα, δαπανώ, εκατοντάδες ώρες σε συνέδρια, ομιλίες, σεμινάρια, εκδηλώσεις κατά της Ξενοφοβίας και των ακραίων, άκριτων, δόλιων απόψεων: Κάθε ξένος κακός ή κάθε ξένος καλός.

Έγραψα αυτήν την κοινότυπη ιστορία, για να διαμαρτυρηθώ στις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η χρήση του φόβου για το ξένο, από κάθε μορφής εξουσίας και παράγοντα.

Έγραψα αυτήν την μικρή ιστορία για να καταλήξω στην αρχική ερμηνεία που είχαν και θέλω να διατηρήσουν, οι λέξεις: Ξένος δηλαδή από άλλο τόπο και Ξενιστής, δηλαδή φιλόξενος, πριν φορτιστούν αρνητικά και ο Ξένος γίνει τρόμος ενώ ο Ξενιστής φορέας παρασίτων.

Η Ανάγκη του Ανήκειν συνοδεύει την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Οι αρχές της ομάδας, ιδέας, ιδεολογίας, που επιλέγουμε να ανήκουμε ΄΄σφραγίζει΄΄ την ποιότητα της προσωπικής και συλλογικής μας εξέλιξης.

Η επιλογή με γνώμονα το νου ή το υπογάστριο, δεν είναι πάντα ελεύθερη.

Σε κοινωνίες εν  κρίση, η ιστορία λέει ότι η επιλογή ήταν πάντα, δολίως κατευθυνόμενη…