Δημήτρης Μανίνης | Των Εικαστικών Τεχνών Ηδονοθήρας

Η αγωνία της μεταβιομηχανικής εποχής και της νεοελληνικής κουλτούρας, που διαμορφώθηκε στην προηγούμενη δεκαετία της πλασματικής ΄΄ευμάρειας΄΄ είναι : ΄΄Να έχω και όχι να είμαι΄΄

 ...για να είμαι κάποιος.

Με αυτόν -ως μοναδικό στόχο αυτοπραγμάτωσης- είναι αρκετοί εκείνοι που κλέβουν, αρπάζουν, διαστρεβλώνουν, διαβάλουν, κάνουν το ήθος πλαστελίνη και αναπτύσσουν, παράλληλα, τη δυνατότητα να πλασάρονται ως σοβαροί και αξιόπιστοι επαγγελματίες με χαρακτήρα προβάτου άρα θύματος και όχι θύτη (όσο και για όσο τους παίρνει)

Όποτε τους συναντώ και δε θέλω να βγάλω όπλα να τους πολεμήσω, ανατρέχω στα μαθήματα περί ήθους, αισθητικής στη ζωή και όχι μόνο στην τέχνη, του Δημήτρη Μανίνη

Σήμερα διάβασα και άκουσα, πάλι, τη συνέντευξη του δασκάλου και νιώθω πολύ τυχερή για τα χρόνια που πέρασα και θα περάσω δίπλα του, στην αγκαλιά του μύθου και στα λημέρια του Λύκου

Βρείτε χρόνο. Διαβάστε, ακούστε και επανατοποθετηθείτε σε σχέση με τις σχέσεις και όχι τις δημόσιες πλασματικές σχέσεις...

Ολόκληρη η συνέντευξη του Δημήτρη Μανίνη  στο  Poets  Radio. " Η φωνή των ποιητών΄΄ 

΄΄Να πω λοιπόν πρώτα, ότι αισθάνομαι ένας από τους τυχερούς της ζωής, που την έτρεξα ανάμεσα σε πληθώρα προβλημάτων, πικριών, θανάτων, αλλά και σωρό από χαρές και εσωτερικές γιορτές, πάντοτε στην αγκαλιά του μύθου, εν εκστάσει.

Κι ακόμα, να πω ότι δεν με αφορά η αθωότητα του προβάτου, αλλά εκείνη του φονιά που προσπαθεί να την επανακτήσει.''