ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΣΤΑ ΜΜΕ-ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ

Στελίνα Μαργαριτίδου και το μυθιστόρημά της:

ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ

Με ποιον ακριβώς τρόπο μπορεί ένας δημιουργός να φτάσει χρησιμοποιώντας το Διαδίκτυο στον τελικό του στόχο, το κοινό του;


Πώς η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να διευκολύνει την επικοινωνία αλλά και που μπορεί στο μεταξύ να χαθεί το μήνυμα;Μιλούν για την δουλειά τους και την εμπειρία τους η Δημοσιογράφος Στελίνα Μαργαριτίδου (Εφημερίδα Μακεδονία http://www.odisaris.gr/)

και ο Δημοσιογράφος Δημήτρης Ασπροπούλης (TV100 και http://www.salonicablogspot.com/ )

Καλεσμένοι στην εκδήλωση ο εκπρόσωπος του εκδοτικού οίκου I WRITE .GR και ο δικηγόρος ειδικευμένος σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας Δημήτρης Κουρκούτας.


Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον 4ο όροφο του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στις 14 Νοεμβρίου στις 20.00 το βράδυ...

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6977004735 Σ.Μαργαριτίδου

Ο Δημήτρης Ασπροπούλης γράφει μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες (συνήθεια του επαγγέλματος)

 Είναι από τους πρωτοπόρους δημοσιογράφους της Θεσσαλονίκης που δραστηριοποιήθηκαν αμέσως, στην ενημέρωση μέσω διαδικτύου για πολλά χρόνια.

Ο άθλος όπως γνωρίζετε σε αυτό το ΄΄άθλημα΄΄ είναι η  συνέπεια, η διάρκεια και η ταχύτητα...

Η Στελίνα ξυπνάει και γράφει χάραμα (από τους λίγους πρωϊνούς του δημοσιογραφικού χώρου)

Το " ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ" δεν είναι η πρώτης εκδοτική δουλειά.
Έχει συμμετάσχει με κείμενά της στην έκδοση βιβλίων που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρχέτυπο
("Τα Μυστικά των Ελλήνων", "Αρχαιολογικά Μυστήρια", "Ο Άγνωστος Μέγας Αλέξανδρος", "Τα Μυστικά της Διατροφής", "Οι Δέκα Ιστορίες που Συγκλόνισαν την Ελλάδα τον 20ό αιώνα")

Το 2002  από τις ίδιες εκδόσεις, κυκλοφόρησε το βιβλίο της "Έλληνες Μάγοι του 20ου αιώνα".

Στο συρτάρι της υπάρχει έτοιμο και ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος μυθιστόρημα βασισμένο στις πραγματικές αφηγήσεις μια ξεχωριστής γυναικείας προσωπικότητας.

Ο πειρασμός να γράψω πολλά για αυτό είναι μεγάλος, καθώς το παρακολουθώ από την πρώτη του μέρα.
Θα περιοριστώ μόνο στο ότι  δεν έχετε διαβάσει κάτι αντίστοιχο....

Λυπάμαι πολύ που θα απουσιάζω λόγω χιλιομετρικής απόστασης από αυτήν την πρώτη παρουσίαση του ''ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ΄΄ καθώς χαίρομαι πολύ όταν φίλοι και συνάδελφοί μου αντί να αναπαράγουν το μίζερο της καθημερινότητας, επιλέγουν να δημιουργούν.

 Αυτή τη χαρά θέλω να μοιραστώ μαζί σας με αυτήν την ανάρτηση και είναι διπλή (η χαρά) καθώς  η εκδήλωση περιλαμβάνει και μια ενότητα για το αγαπημένο μου θέμα τα Πνευματικά Δικαιώματα.

Όσοι είχατε την υπομονή να δείτε τις άλλες αναρτήσεις  μου,έχετε ήδη άποψη για την πολύχρονη εμμονή μου και δραστηριότητα για να ασχολείτε ο κάθε δημιουργός, με την προστασία και τη σωστή διαχείριση του έργου του.

Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα και εύχομαι καλή επιτυχία στην αγαπημένη μου φίλη.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΗΡΩΑ ΕΝΑΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΟ ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΜΕΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΣΣΟΝΤΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ.


ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ

Της Στελίνας Μαργαριτίδου






''Η Μαρία διάβασε το χαρτί που της επέδωσε ο δικαστικός επιμελητής.

Η ετεροθαλής αδελφή της διεκδικούσε πέντε χρόνια μετα΄το θάνατο του πατέρα της τη "νόμιμη μοίρα" από την ακίνητη και κινητή περιουσία του και αφισβητούσε ευθέως το περιεχόμενο της ιδιόχειρης διαθήκης του.

Εάν γίνει γνωστή μία και μόνο αράδα από αυτό το δικόγραφο, μέσα σε λίγες ώρες η μετοχή του φαρμακευτικού ομίλου θα κατρακυλούσε θεαματικά κι αυτό στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που διανύουμε θα σήμαινε κυριολεκτικά καταστοφή.

-Το τσουλί , σκέφτηκε και τρέμοντας έδωσε το χαρτί στη μητέρα της που καθόταν στον καναπέ με σφιγμένο πρόσωπο.

Τώρα μια ακόμη κρίση άρχιζε και η Μαρία που ένιωθε το κεφάλι της να γυρνάει έψαξε μηχανικά στην τσέπη της ρόμπας της για τα χάπια της.

Το μυαλό της γύρισε πίσω μια 20ετία , τότε που η μητέρα της συνέλαβε το σχέδιο με το οποιο θα έβγαζαν οριστικά από το χάρτη την πρωτότοκη κόρη του Σωτήρη Καραθανάση, του ιδρυτή της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας της χώρας...

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 20 ΧΡΟΝΙΑ...

Τότε που η Στέλλα έρχονταν από την Αθήνα για να εγκατασταθεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και να ψάξει τις ρίζες της. Με τη μυρωδιά των μπαρ ακόμη στα μαλλιά της , με μερικά "χρήσιμα" τηλέφωνα στην κατά τα άλλα άδεια της ατζέντα.

Το λεωφορείο του ΟΣΕ που τότε έκανε το δρομολόγιο Αθήνα -Θεσσαλονίκη, έτρεχε στην εθνική καρμανιόλα μέσα σε μια απίστευτη νεροποντή. Λίγο έξω από το Λεβέντη είχαν χαλάσει οι υαλοκαθαριστήρες κι ο οδηγός έτριβε τα τζάμια με μια ωμή κομμένη πατάτα για αν φύγει το νερό.

"Κοίτα φάση" αναστέναξε. Έπρεπε να είχε δει τότετα σημάδια, να τα ερμηνεύσει αλλά η Στέλλα δεν μπορούσε , δεν την ενδιέφερε άλλωστε.

Έγειρε το κεφάλι της στο τζάμι και έτριξε τα σγουρά μαλλιά της πάνω του για να νιώσει τον χαρακτηριστικό ήχο που θα έκαναν οι τρίχες στο τζάμι.

Πήρε έναν υπνάκο μέχρι τα Τέμπη και μετά κατέβηκε μαζί με

τους άλλους μουδιασμένους επιβάτες για να κάνει ένα ακόμη τσιγάρο μέσα στη βροχή...

"θΑ μού λείψει η Αθήνα;" αναρωτήθηκε καθώς ανέβηκε ξανά στο λεωφορείο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο το σκοτάδι και είδε μπροστά της καρέ-καρέ τα τελευταία χρόνια στο νεοκλασσικό της Πλάκας πριν μετακομίσει για την πνιγιρή γκαρζονιέρα του Μεταξουργείου...

Σχεδόν άκουσε τα χαλίκια που της πέταγε ο Μάριος στο τζάμι του παραθύρου της στο δεύτερο όροφο , την ώρα που ο γείτονάς της , γνωστός δημοσιογράφος και blogger σήμερα πηδούσε το μπαλκόνι της για να μπει στο διαμέρισμά της.

Αναστέναξε μέσα στην υγρασία της νύχτας ανύποπτη για όσα τελικά άφηνε πίσω της.

Μπροστά της ο Γιώργος , ο φίλος που γνώρισε τυχαία σε ένα πάρτυ-δεν ήξερε ούτε ποιός το έκανε , ούτε καν θυμόταν πώς βρέθηκε εκεί- το πρωί του Σαββάτου που είχαν συναντηθεί για καφέ στην Πλάκα , την πότιζε με το λάστιχο του καφετζή... Βρεγμένοι όπως ήταν γελούσαν σαν τρελλοί και πίνανε μπύρες μέχρι το απόγευμα, όχι δεν κάνανε έρωτα ούτε αναρωτήθηκε πώς θα ήταν το σεξ μ έναν τέτοιο τύπο κι ας ήταν η περίοδος που η Στέλλα πιο εύκολα άνοιγε τα πόδια της παρά έλεγε καλημέρα...

Η ανέμελη -σχεδόν- ζωή στην Πλάκα κι ο Γιώργος που εργαζόταν στην "Αυγή" και της μάθαινε τα μεσημέρια να χορεύει τζάζ -μα χορεύεται η τζάζ;- Ο Γιώργος που τήν περνούσε 15 χρόνια και θάταν σίγουρα παντρεμένος , αλλά ούτε που τής πέρασε ποτέ από το μυαλό να τον ρωτήσει, φιλούσε ωραία όμως κάπνιζε πολύ και τα "Sante" τής άφηναν πάντα μια πικρή γεύση στο στόμα...

Και τα βράδια με τον Αλέξη μετά την δουλειά πήγαιναν στο "17" που τότε ήταν ακόμη στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου για βότκες και κρύα σάντουιτς με τονοσαλάτα. Ο Αλέξης Μπέκας -σαν τον αστυνόμο από την τηλεοπτική σειρά- και τα σφηνάκια που έκρυβαν στο συρτάρι του γραφείου τους κάτω από τη φωτογραφία του Βασιλιά που κρεμούσε σε κάθε δωμάτιο ο βαρεμένος Αρχισυντάκτης της παρακμιακής εφημερίδας...

Ο Αλέξης και τα χωρίς πάθος, τα φιλικά τους πηδήματα Τής είχε ζητήσει να συνοδεύσει την άλλη του φίλη στο μαιευτήριο που θα έκανε έκτρωση ...Και το "τρίο" που έκανε με το Στέργιο και την Άννα , εκείνο το κρύο βράδυ των Χριστουγέννων, το χούφτωμα κάτω από τη μπάρα του Τζάζ -μπαρ στην Τσακάλωφ και μετά ανάμεσα στις αναθυμιάσεις του αλκοόλ, οι βιτσιές με το μαστίγιο και τα φιλιά στο στόμα με μια Άννα που ήταν πιο λευκή κι από το χιόνι μέσα στο σκοτάδι...

Την άλλη μέρα το πρωί ήταν ζόρικα πάντα. Σε κανένα κρεβάτι δεν ήθελε να βρίσκεται όταν ξημέρωνε . Ούτε κάν στο δικό της....

Υπάρχει μια λέξη στη Φαρμακοβιομηχανία που καθόριζε το τελικό προϊόν. Μια λέξη που λειτουργούσε ως κωδικός ενεργοποίησης όλων των εγκεφαλικών κυττάρων του Σωτήρη Καραθανάση: ΣΤΟΧΟΣ.

Αυτό ήταν όλη του η ζωή. Ένας στόχος κι αυτό ευθύβολο βέλος που ακολουθούσε πάντα μια πορεία σ ευθεία γραμμή , μια πορεία ισοπεδωτική για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του.

ΣΤΟΧΟΣ. Στοχευμένα προϊόντα σε μια αγορά που άλλαζε καθημερινά και σκοπό είχε να στοχεύσει κατευθείαν στους πελάτες με όσο το δυαντόν λιγό τερη προσπάθεια παραγωγής με όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος. Ο στόχος προηγούνταν πάντα . Αυτός καθόριζε το προϊόν. Κι επειδή το φάρμακο είναι πάντα μια ακριβή υπόθεση , ο στόχος πρέπει να έχει μια μεγάλη περίμετρο.

Ο πραγματικός στόχος του Σωτήρη Καραθανάση από το Κουκούλι της Ηπείρου ήταν ένας: Το κέρδος. Αυτός ήταν ο φαινομενικός στόχος γιατί όποιος παρακολουθούσε λίγο πιο προσεκτικά τον Φαρμακοβιομήχανο θα διαπίστωνε ότι η κυριαρχία της φαρμακευτικής του εταιρείας στην ελληνική και βαλκανική αγορά ήταν το δικό του, το προσωπικό του στοίχημα. Το δικό του, μοναδικό παιδί.

Τώρα αυτός ο "άξεστος χωριάτης" όπως τον αποκαλούσε ...χαϊδευτικά η Μαίρη κυκλωνε τον επόμενο στόχο μ έναν ειδικό μαύρο μαρκαδόρο που κρατούσε στο χέρι της. Τα δάχτυλα του χεριού της ήταν μακριά , τα νύχια της βαμμένα στο κόκκινο της φωτιάς, αλλά ο Σωτήρης δεν τα πρόσεχε. Η φούστα της ήταν μακριά , σκέπαζε τα γόνατά της και έσφιγγεπολύ το σώμα της υπογραμμίζοντάς το.

Το ακριβό αντιβιοτικό που μόλις είχαν αντιγράψει είχε πολλές παρενέργειες. Έτσι τουλάχιστον έδειχναν τα πρώτα δεδομένα καθώς ο πρώτος βιοδυναμικός έλεγχος είχε ολοκληρωθεί...