Έχω άλλα 10 λεπτά πριν επιστρέψω στη ζώσα πραγματικότητα που επέλεξα για το 2014. Σε αυτό το χρονικό διάστημα θέλω να σας περιγράψω, μια νύχτα και ένα φόρεμα, από βελούδινες κουρτίνες, σαν αυτό της Σκάρλετ Οχάρα.
Η νύχτα
Γύρισα από ταξίδι με πολύ υπερένταση και πριν φτάσω σπίτι μου, σταμάτησα για ένα ποτό στο ωραιότερο και αγαπημένο μου Launch Bar της Αθήνας (σύμφωνα με την αισθητική μου στο ντεκόρ, τη μουσική, τις εγκαταστάσεις ήχου και το σέρβις) Ήπια το χειρότερο bloody mary της ζωής μου. (Έμοιαζε με το μαρινάρισμα που κάνω σε σαγανάκι ψαρικών)
Η σερβιτόρα είχε ύφος απόγνωσης και μου χαμογέλασε, με πολύ κόπο, όταν τη ρώτησα αν, λόγω της επιλογής μου, θα με δολοφονήσει ο μπάρμαν.
Ο μπάρμαν ήθελε πράγματι να με δολοφονήσει (φάνηκε από το ποτό) Ο dj το ίδιο (φάνηκε από τη μουσική) Στο μαγαζί, που ήθελες κράτηση πολλές ημέρες πριν για να βρεις τραπέζι, τώρα το προσωπικό ήταν υπεράριθμο των θαμώνων. Η παρέα μου (με έφεση στους προϋπολογισμούς) αντί να ασχοληθεί με εμένα κοστολογούσε τη χασούρα της βραδιάς… για το μαγαζί
Στο βάθος ο σεφ συλλογιζόταν τη μετανάστευση, όπως και εγώ (υποθέτω)
Φυσικά η υπερπαραγωγή στον στολισμό του bar, λόγω εορτών, δε μαρτυρούσε την ψυχό-πτωση (δική μου λέξη) προσωπικού και θαμώνων.
Η διάθεση μου να απομακρυνθώ από τις ατέρμονες παθητικές συζητήσεις για την κρίση, μετατράπηκε σε αντανακλαστική συνδικαλιστική αντίληψη.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έθεσα σε λειτουργία το ψυχο-σκάνερ μου (δική μου λέξη. Η επινόηση της ιδιότητας ανήκει σε διευθυντή μου στα ΜΜΕ και πρώην φορτηγατζή σε δρομολόγια της Υεμένης) και διάβασα στα πρόσωπα των εργαζομένων ότι πριν λίγες ώρες, ίσως να τους ανακοινώθηκε το ενδεχόμενο να απολυθούν ή η απόφαση να κλείσει το μαγαζί (δε θα το αντέξω για λόγους αισθητικής)
Είχα φαντασιωθεί ένα δίωρο σε χώρο υψηλής αισθητικής χωρίς συμπτώματα κρίσης –έτσι για να την ξεχάσω- και βίωσα την υποκριτική ενός χώρου στιγματισμένου από την κρίση.
Η διάθεση μου να απομακρυνθώ από τις ατέρμονες παθητικές συζητήσεις για την κρίση, μετατράπηκε σε αντανακλαστική συνδικαλιστική αντίληψη.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έθεσα σε λειτουργία το ψυχο-σκάνερ μου (δική μου λέξη. Η επινόηση της ιδιότητας ανήκει σε διευθυντή μου στα ΜΜΕ και πρώην φορτηγατζή σε δρομολόγια της Υεμένης) και διάβασα στα πρόσωπα των εργαζομένων ότι πριν λίγες ώρες, ίσως να τους ανακοινώθηκε το ενδεχόμενο να απολυθούν ή η απόφαση να κλείσει το μαγαζί (δε θα το αντέξω για λόγους αισθητικής)
Είχα φαντασιωθεί ένα δίωρο σε χώρο υψηλής αισθητικής χωρίς συμπτώματα κρίσης –έτσι για να την ξεχάσω- και βίωσα την υποκριτική ενός χώρου στιγματισμένου από την κρίση.
Κατέληξα ότι έχουν καταρρεύσει και οι τελευταίες γιάφκες του καπιταλισμού και του νεοαστισμού (δική μου λέξη) στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας και σε μια – απέλπιδα- προσπάθεια, να κρατηθώ, μερικούς μήνες ακόμη στη χώρα, ρώτησα τη σερβιτόρα αν ξέρει το ΠΑΜΕ και εάν έχει υπογράψει σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου.
Το φόρεμα
Το φόρεμα
Ένα βελούδινο φόρεμα like Σκάρλετ Οχάρα
Η κοπέλα με τα μαύρα μάτια και τα ξανθιά φρύδια και μαλλιά κοίταξε πρώτα το άθικτο ποτό μου και μετά- είμαι βέβαιη- ότι αναρωτήθηκε: «Κάπου αλλού θα έχει πιεί αυτή και λέει άγνωστες λέξεις»
Το ψυχο-σκάνερ μου (δική μου λέξη) έχει, πλέον, ρελέ με δυνατότητα να με αποφορτίζει όταν απαιτώ να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους οι άνθρωποι, που ακόμη μαθαίνουν, τα βασικά των αναγνωστικών, Like: : «Η γιαγιά τηγανίζει ψάρια» , « Που είναι η Λόλα» ή «Ο Μίμης παίζει μπάλα»
Μετά από όλα αυτά, μάσησα τα φυτά του ποτού, μάζεψα τα μαλλιά μου, με τον αναδευτήρα του κοκτέΪλ και επικεντρώθηκα στις 4τράμετρες βελούδινες κουρτίνες.
Ως νέα Σκάρλετ Οχάρα με καστανά και όχι πράσινα μάτια, είχα τη χαρά να στέκομαι δίπλα σε κουρτίνες με χρυσαφί χρώμα, που θα μπορούσαν να γίνουν το δικό μου φόρεμα και να αναδείξουν το δικό μου ελληνικό(;) βλέμμα , για να ζητήσω βοήθεια κοινού ,από τον Ρετ Μπάτλερ. (Ήμουν βέβαιη ότι κάποιος δικός μου Ρετ βρίσκεται, ή θα βρεθεί σε φυλακή για χρέη στο ΙΚΑ ή το ΤΕΒΕ ) προκειμένου να σώσω τη συμβολική βελανιδιά.
Στο λογαριασμό δεν ήρθαν οι κουρτίνες.
Πληρώθηκε μόνο ένα ματωμένο –άθικτο ποτό- και υποτιμήθηκε η αξία της απόφασης ενός ψυχο-σκάνερ να μη γίνει Vabir σε μια χώρα, που η σήψη άρα και η αναγέννηση μπορούν… να περιμένουν….
Η κοπέλα με τα μαύρα μάτια και τα ξανθιά φρύδια και μαλλιά κοίταξε πρώτα το άθικτο ποτό μου και μετά- είμαι βέβαιη- ότι αναρωτήθηκε: «Κάπου αλλού θα έχει πιεί αυτή και λέει άγνωστες λέξεις»
Το ψυχο-σκάνερ μου (δική μου λέξη) έχει, πλέον, ρελέ με δυνατότητα να με αποφορτίζει όταν απαιτώ να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους οι άνθρωποι, που ακόμη μαθαίνουν, τα βασικά των αναγνωστικών, Like: : «Η γιαγιά τηγανίζει ψάρια» , « Που είναι η Λόλα» ή «Ο Μίμης παίζει μπάλα»
Μετά από όλα αυτά, μάσησα τα φυτά του ποτού, μάζεψα τα μαλλιά μου, με τον αναδευτήρα του κοκτέΪλ και επικεντρώθηκα στις 4τράμετρες βελούδινες κουρτίνες.
Ως νέα Σκάρλετ Οχάρα με καστανά και όχι πράσινα μάτια, είχα τη χαρά να στέκομαι δίπλα σε κουρτίνες με χρυσαφί χρώμα, που θα μπορούσαν να γίνουν το δικό μου φόρεμα και να αναδείξουν το δικό μου ελληνικό(;) βλέμμα , για να ζητήσω βοήθεια κοινού ,από τον Ρετ Μπάτλερ. (Ήμουν βέβαιη ότι κάποιος δικός μου Ρετ βρίσκεται, ή θα βρεθεί σε φυλακή για χρέη στο ΙΚΑ ή το ΤΕΒΕ ) προκειμένου να σώσω τη συμβολική βελανιδιά.
Στο λογαριασμό δεν ήρθαν οι κουρτίνες.
Πληρώθηκε μόνο ένα ματωμένο –άθικτο ποτό- και υποτιμήθηκε η αξία της απόφασης ενός ψυχο-σκάνερ να μη γίνει Vabir σε μια χώρα, που η σήψη άρα και η αναγέννηση μπορούν… να περιμένουν….
ΣΣ. Φυσικά όταν οι κουρτίνες βγούνε σε πλειστηριασμό θα τις κάνω φορεματάκι, για να σώσω τη συμβολική βελανιδιά του ρομαντικού μου αντι εαυτού. Μέχρι τότε συμβουλεύω να με ζυγώνουν φίλοι με άρματα και σκελέες . Όλοι άλλοι πολλά λόγια, θεωρία, φασαρία και χαμένος χρόνος που… δεν έχω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.