Η ζαρτιέρα από το σχέδιο Μάρσαλ και το τοπικό γουρουνοτσάρουχο

Θα σας πω μια ευτράπελη,  πραγματική ιστορία, που μου αφηγήθηκε σήμερα το  πρωί η φιλοξενούμενη της μητέρας μου.

Ο εμφύλιος στην Ελλάδα είναι στο φόρτε του.

 Ο Κουμμουνιστικός κίνδυνος απειλεί τους ουρανούς μας και οι Αμερικανοί ξαγρυπνούν αναζητώντας τρόπο να μη  ΄΄βραχούμε΄΄ από τους Κουμουνιστές.
Το σχέδιο Μάρσαλ μπαίνει σε εφαρμογή και χιλιάδες πακέτα ένδυσης, υπόδησης και  λοιπών (σε άλλη ανάρτηση τα λοιπά) φτάνουν σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Κάθε κουτί και μια έκπληξη για τον παραλήπτη.

Στη δική μας ιστορία πρωταγωνιστεί το κουτί της μικρής  Α

Ζει σε ένα ορεινό χωριό της Μακεδονίας , δουλεύει στα χωράφια, ντύνεται με υφαντά και ονειρεύεται ένα δικό της ζευγάρι από γουρουνοτσάρουχα, αφού τα παπούτσια είναι ένα είδος που δεν ευδοκιμεί στον τόπο  και στα οικονομικά της οικογένειας.
Το κουτί της Αμερικανικής βοήθειας ήρθε μέσω της πρόνοιας.
Το άνοιξε με ενθουσιασμό και ειδική τελετουργία.
Η πρώτη εντύπωση που της άφησε το σακάκι του κουτιού ήταν …γυαλιστερή.
Το στόλιζαν πολλά  χρυσά κουμπιά και σιρίτια. Το φόρεσε ενθουσιασμένη και για μέρες ήταν πολύ περήφανη. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος μορφωμένος συγχωριανός της είπε ότι ήταν σακάκι… στρατηγού.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Α άλλαξε όνομα και από Α οι χωριανοί τη φώναζαν ΄΄Στρατηγό΄΄
Το κουτί όμως ΄΄φιλοξενούσε΄΄ και ένα αντικείμενο αγνώστου ταυτότητος.
Ήταν κάτι σα  νάιλον κάλτσες αλλά χωρίς λάστιχο, καλτσοδέτα κλπ. Είχε μόνο κλιπσάκια.
Μετά από σύσκεψη, οι γυναίκες του χωριού κατέληξαν ότι είναι έξυπνο γυναικείο εσώρουχο  .
Ότι και να έκαναν όμως  το ΄΄εσώρουχο΄΄ δεν κάλυπτε τα επίμαχα
Πέρασε καιρός μέχρι να μάθουν ότι πράγματι ήταν κάλτσες αλλά …ζαρτιέρας.

Το ΄΄Μάρσαλ΄΄ δεν έστειλε τη ζαρτιέρα για να σετάρει τη βοήθεια
.
Εκείνες τις ημέρες ο παππούς της μικρής Α της έκανε επιτέλους δώρο τα ποθητά γουρονοτσάρουχα και μια συμβουλή χρήσης.
Όταν πήγαινε στο χωράφι φορώντας τις κάλτσες δεμένες με κορδέλες , τα γουρουνοτσάρουχα και το σακάκι στρατηγού έπρεπε να έχει το νου της στα πεινασμένα σκυλιά για να μη της φάνε τα παπούτσια.

΄΄Θα σκάψεις μια γούβα και θα τα θάψεις καλά. Βάλε και μια πέτρα από πάνω΄΄

Η Α έσκαψε τη γούβα, έβαλε μέσα τα τσαρούχια και δίπλα άφησε τις κάλτσες και τη στολή.
Μάταια. Λίγες ώρες μετά, στη γούβα υπήρχε μόνο το ένα γουρουνοτσαρουχάκι, το άλλο  το χώνευε ένας γκέκας.
Παρά τα κλάματα ο παππούς ουδέποτε της έφτιαξε δεύτερο.
Εκείνο το ένα τσαρούχι έμεινε 25 χρόνια κρεμασμένο στον τοίχο. Όσα δηλαδή ήταν και τα χρόνια φυλάκισης και εξορίας του πατέρα της που ως απλός βοσκός δεν ήξερε γραφή, ανάγνωση και Μαρξ.

Ευτυχώς όμως, κάπου στις εξορίες, γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη που του έμαθε απ όλα.

Όταν η Α κλήθηκε στην αστυνομία και την είπαν κουμμουνίστρια ρώτησε τι είναι αυτό, το έμαθε καλά.
Το χωριό σταμάτησε να τη φωνάζει ΄΄Στρατηγό΄΄ ήταν το παιδί του επικίνδυνου αριστερού και έπρεπε να φύγει από τον τόπο.
Πενήντα χρόνια μετά γύρισε να θάψει το ένα και μόνο γουρουνοτσάρουχο που απέμεινε από το πλιάτσικο μιας ζωής και μιας μηδαμινής καταπατημένης , από το δημόσιο και φίλους, περιουσίας.