Εμπειρίες προσβασιμότητας από το εξωτερικό– θετικές και αρνητικές

Ομιλία του κ. Καμίλ Γκουνγκόρ* στην Ημερίδα που διοργάνωσε το Επιστημονικό Forum ΄΄ Στο Επίκεντρο ο Άνθρωπος΄΄ με τίτλο «Προσβασιμότητα για όλους - Το δικαίωμα και η έννομη προστασία του
                                                              Θεματική Α
                                        Βιώνοντας την έλλειψη προσβασιμότηταςΗ Ομιλία σε βίντεο

Καμίλ Γκουνγκόρ, 30, ΜΜΕ και ακτιβισμός, The Trawheeler 2 ήπειροι, 19 χώρες (με την Ελλάδα), 30+πόλεις/κωμοπόλεις του εξωτερικού Δύο χρόνια The Trawheeler.

 Η μοναδική ιστοσελίδα στο είδος της (travel blogger με αναπηρία) στην Ελλάδα

                                                                 Λισαβόνα (Οκτώβρης, 2018)

Αριστερά: ένα τελεφερίκ, με ράμπα, που το καθιστά προσβάσιμο. (θετικό παράδειγμα)

Δεξιά: το «Μνημείο των Εξερευνητών», αξιοθέατο. Το βελάκι δείχνει τις ράγες του τρένου, που εμποδίζουν την πρόσβαση. Ο δρόμος είναι ταχείας κυκλοφορίας. Οι υπόγειες διαβάσεις είναι μη προσβάσιμες. Δεν κατάφερε να φτάσει εκεί –το είδε από μακριά! Κατά τους ντόπιους, ο μοναδικός τρόπος πρόσβασης είναι η χρήση ειδικού ταξί, προκειμένου να φτάσεις στην απέναντι πλευρά. (αρνητικό παράδειγμα)

Αμβούργο (Ιούνιος, 2014)

Αριστερά: ακατάλληλη, μη ασφαλής, επικίνδυνη ράμπα, χωρίς τις προδιαγραφές που θα έπρεπε να έχει. (αρνητικό παράδειγμα)

Δεξιά: γεφυράκι, χωρίς σκάλες και μεγάλη κλίση, που καθιστά την βόλτα στο πάρκο προσβάσιμη. Βόλτα ανοιχτή για όλους, χωρίς περιορισμούς.

Στοκχόλμη (Αύγουστος-Σεπτέμβρης, 2017)

Αριστερά: στάση λεωφορείου. Στο πάνω μέρος (δε φαίνεται στην φωτογραφία) υπάρχει το σχεδιάγραμμα για τα δρομολόγια, και στο κάτω μέρος το κουμπί «info», που είναι και για τυφλούς. Η στάση γίνεται προσβάσιμη στους τυφλούς.

Δεξιά: ανελκυστήρας για το μετρό. Το βελάκι δείχνει ένα μεγάλο κουμπί, που μπορούν τα άτομα που είναι σε αμαξίδιο και δε φτάνουν το πάνω κουμπί, να το «χτυπήσουν» με το αμαξίδιο, προκειμένου να «καλέσουν» το ασανσέρ.

Βαρκελώνη (Ιούλιος, 2018)

Αριστερά: Μουσείο της Βαρκελώνης. Υπάρχει ασανσέρ που σε κατεβάζει στο επίπεδο του δρόμου. Εγινε μια επένδυση για να έχουν πρόσβαση τα άτομα με αναπηρία.

Δεξιά: μετρό. Υπάρχει ράμπα-πλατφόρμα στην αρχή και στο τέλος της αποβάθρας, για τους  ανθρώπους με αμαξίδιο, γιατί το μετρό δεν είναι στο ίδιο ύψος με την αποβάθρα.

Γενική πρόνοια και προσβασιμότητα απ’ τις καλύτερες στην Ευρώπη.

Ιαπωνία (Ιούλιος- Αύγουστος, 2017)

Η πιο προσβάσιμη χώρα.

Αριστερά: Ναός στο Τόκιο. Το βελάκι δείχνει ένα ασανσέρ που σε ανεβάζει στο επίπεδο του ναού, ενσωματωμένο στην αισθητική του Ναού.

Δεξιά: κυλιόμενες σκάλες. Σε κάποιους σταθμούς που δεν υπάρχει ασανσέρ, σταματάνε την κυκλοφορία του κόσμου, «μπλοκάρουν» τις σκάλες, πατούν ένα κουμπί και τρία σκαλιά ευθυγραμμίζονται και μετατρέπονται σε μια πλατφόρμα, κατάλληλη για αμαξίδιο.

Λίγο χιούμορ...

Αριστερά: Βέλγιο (Σεπτέμβριος, 2015), υπερυψωμένη πόρτα.

Δεξιά: Στοκχόλμη (Αύγουστος- Σεπτέμβρης, 2017). Ράμπες, που δεν φτάνουν στο πεζοδρόμιο.

Δεν ξέρουμε την λογική τους

Ελλάδα

Αριστερά: Χανιά (2002)

Δεξιά: Θεσσαλονίκη (2006)

Αντίθεση με προηγούμενες χώρες.

Τελευταία φωτογραφία

Μαγαζί με σουβενίρ στο Βίλνιους, στη Λιθουανία (Μάιος, 2018), με σκαλάκια (όπως σε πολλές χώρες), που εμποδίζουν την πρόσβαση. Έβαλαν κότες, αντί για ράμπα.

                                                      Μερικά συμπεράσματα

 Τα πράγματα βελτιώνονται, αλλά υπάρχει δρόμος ακόμα

• Η Ελλάδα είναι δύσκολη, αλλά όχι η χειρότερη

• Ο πιο προσβάσιμος είναι αυτός που τους υπολογίζει όλους εξαρχής

• Η καθολική προσβασιμότητα είναι σχεδόν αδύνατη – σίγουρα δύσκολη

• Πρέπει να φαινόμαστε και να διεκδικούμε – η προσβασιμότητα είναι υπόθεση όλων μας