
Τυγχάνει να έχουμε ΄΄συμπέσει΄΄ σε κάποιους χώρους εργασίας, τον παρακολουθώ χρόνια και εκτιμώ την κριτική του σκέψη και την αξιοπιστία του.
Θεωρώ ότι έγινε πολύς και ΄΄φλύαρος΄΄ θόρυβος για τη διαδικασία περι ακαταλληλότητας ταινιών, με ακόμη περισσότερη παραπληροφόρηση.
Με αφορμή την άποψή που κατέθεσε το ΄΄Αθηνόραμα΄΄ αναφορικά με το θέμα της σύλληψης ανηλίκων σε δύο κινηματογράφους που πρόβαλαν την ταινία «Joker» ο Δ. Κολιοδήμος έστειλε την παρακάτω επιστολή, που εμένα με διαφώτισε για πολλά, σε σχέση με το πλαίσιο λειτουργίας μιας άγνωστης για τους περισσοτέρους, επιτροπής.
Την αναρτώ
Ν.Μ
Θα ξεκινήσω από το νομικό πλαίσιο. Σαφώς και δεν είναι του 1937 και σαφώς δεν έχει να κάνει μ’ έναν μεταξικό νόμο.
Τη μακρινή δεκαετία του ’30 ξεκίνησε ένας προβληματισμός γύρω από τις επιπτώσεις του κινηματογράφου στη νεολαία, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, που οδήγησε στη διατύπωση πληθώρας απόψεων και τη λήψη διαφόρων μέτρων με σκοπό "την προστασία των ανηλίκων από την παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών, το περιεχόμενο των οποίων μπορεί να επιδράσει δυσμενώς στην ομαλή πνευματική και ηθική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους".
Μέτρων που άλλαζαν με την πάροδο του χρόνου και εκσυγχρονίζονταν από καιρού εις καιρόν. Στη χώρα μας, για παράδειγμα, "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός" είναι μία ταινία που έχει πάψει να θεωρείται "ακατάλληλη δι’ ανηλίκους" εδώ και κάποιες δεκαετίες, παρόλο που είχε αυτό τον χαρακτηρισμό όταν είχε προβληθεί για πρώτη φορά στις αίθουσες.